Μετά από κάποια χρόνια όπου, ως τεχνικός όρος, το “High Resolution Audio” χρησιμοποιήθηκε κατά το δοκούν, από κάθε ενδιαφερόμενο, φαίνεται ότι οι μεγάλοι παίκτες της αγοράς συμφώνησαν γύρω από έναν κοινά αποδεκτό ορισμό και προχώρησαν στην δημιουργία συγκεκριμένων προτύπων ώστε να ξέρουμε, πάνω-κάτω, για ποιο πράγμα μιλάμε και τι αγοράζουμε!
Η σχετική ανακοίνωσε έγινε στις αρχές του καλοκαιριού και υπογράφεται από οργανισμούς όπως η CEA (Consumer Electronics Association), το DEG (Digital Entertainment Group), την Αμερικανική Ακαδημία Ηχογραφημάτων (Recording Academy) και μερικές μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες (η Sony, η Universal και η Warner). Ο ορισμός ο οποίος επιλέχθηκε είναι ο εξής (στα αγγλικά):
”High Resolution Audio is defined as lossless audio that is capable of reproducing the full range of sound from recordings that have been mastered from better than CD quality music sources.”
Μια πρόχειρη και σχετικώς ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά θα μπορούσε να είναι:
”Ως ηχογραφημένος ήχος υψηλής ανάλυσης (με την έννοια της εγγραφής, μετάδοσης ή αναπαραγωγής με οποιοδήποτε τρόπο) ορίζεται ο μη-απωλεστικώς συμπιεσμένος ηχογραφημένος ήχος ο οποίος είναι σε θέση να αναπαράγει το πλήρες φάσμα μιας εγγραφής προερχόμενης από την επεξεργασία αρχικού ηχογραφημένου υλικού με ανάλυση καλύτερη από αυτήν του CD”
Με τον ορισμό αυτό, η “αγορά” φαίνεται να ξεκαθαρίζει, τουλάχιστον στα χαρτιά, το τοπίο γύρω από τρία ακανθώδη θέματα, δηλαδή την δημιουργία upsampled αρχείων από ψηφιακά masters 16bit/44.1kHz (δεν θα θεωρούνται υψηλής ανάλυσης), την παραγωγή αρχείων με υψηλά sample rates από αναλογικά original masters (θα θεωρούνται υψηλής ανάλυσης, αφού, de facto, το original master, προϋπάρχει ενός CD master που προέρχεται από αυτό, επομένως είναι “καλύτερης ποιότητας”) και, τέλος, την θέση των μη-απωλεστικώς συμπιεσμένων φορμά (όπως το FLAC), τα οποία θεωρούνται, επισήμως πλέον, ως υλικό υψηλής ανάλυσης αφού δεν αποκλείονται.
Ο ορισμός αυτός συνοδεύτηκε και από την δημιουργία ενός νέου όρου, Master Quality Recording ο οποίος θα χρησιμοποιείται για να καταδείξει εγγραφές οι οποίες έχουν γίνει από την καλύτερη διαθέσιμη πηγή, θα θεωρείται ότι εκφράζουν πλήρως τις προθέσεις των εμπλεκομένων μερών (καλλιτεχνών, παραγωγών και μηχανικών ήχου) και θα μπορούν να καταταχθούν σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες: