Perpetuum Ebner PE 4040 MK II/TP 92/Ortofon Cadenza Bronze.

Το PE 4040 MKII αντικατέστησε την πηγή αναφοράς (Linn Sondek LP12/Ittok/Karma) και οδήγησε το υπόλοιπο σύστημα (Melos Plus Series Line, Parasound HCA3500, ATC SCM-50PSL) μέσω του προενισχυτή phono RHQ-10 “Michi” της Rotel. Ως καλώδια σύνδεσης της κεφαλής με τον προενισχυτή, χρησιμοποιήσαμε αυτά που δίνει η PE, χωρίς να διαπιστώσουμε κάποιο πρόβλημα.
Ο χρήστης δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνει πριν αρχίσει να χρησιμοποιεί το 4040, καθώς αυτό παραδίδεται σχεδόν πλήρως συναρμολογημένο (με τοποθετημένη/ρυθμισμένη την κεφαλή). Το μόνο που δεν πρέπει να ξεχάσεις είναι να απελευθερώσεις την ανάρτηση. Για την περίπτωση που χρειαστεί ρύθμιση της δύναμης ανάγνωσης, θα πρέπει να υπάρχει ζυγός, καθώς το αντίβαρο του βραχίονα δεν είναι βαθμονομημένο. Για την μικρομετρική ρύθμιση των στροφών το μόνο που απαιτείται είναι ένας στροβοσκοπικός δίσκος (με ή χωρίς φωτεινή πηγή, μπορεί κανείς να βασιστεί και στον τεχνητό φωτισμό του δωματίου). Η θέση των δύο ρυθμιστικών (ένα για κάθε ρυθμό περιστροφής, 33 και 45σαλ) βρίσκεται στο πίσω μέρος αλλά μπορεί κανείς να τα προσπελάσει εύκολα αν μάθει να τα βρίσκει με την αφή (είναι απλό). Με ελάχιστη προσπάθεια, μπορεί κανείς να ρυθμίσει την περιστροφή με μεγάλη ακρίβεια. Η συνολική αίσθηση από την λειτουργία του νέου 4040 είναι πολύ θετική. Η εκκίνηση του πλατό γίνεται γρήγορα και υπάρχει αρκετή ροπή για να καθαρίσεις τον δίσκο σωστά.

Δύο είναι τα στοιχεία που δημιουργούν εντύπωση όταν ακούσεις το πλατό για πρώτη φορά. Το πρώτο είναι η πολύ ήσυχη λειτουργία του και το δεύτερο η πολύ καλή στερεοφωνική του εικόνα. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά δημιουργούν, είναι η αλήθεια, μια επιβλητική αίσθηση και θέτουν τις βάσεις για την αρχική άποψη που σχηματίζεις γύρω από το κορυφαίο Perpetuum και ενώ το πρώτο ήταν κάτι που παρατηρήσαμε και στην πρώτη έκδοση του πλατό, το δεύτερο φαίνεται να σχετίζεται πρωτίστως με την απόδοση της κεφαλής και δευτερευόντως με τα μηχανικά μέρη και τον βραχίονα. Ένα έμμεσο συμπέρασμα εδώ, μπορεί να είναι ότι ως πλατφόρμα, το νέο 4040 μπορεί να υποστηρίξει “μεγάλες” κεφαλές χωρίς πρόβλημα, δείχνοντας έναν δρόμο αναβάθμισης στο μέλλον για κάθε ιδιοκτήτη που θα ήθελε το κάτι παραπάνω και δικαιώνοντας την αρχική μας άποψη ότι η 2M ήταν μια συντηρητική επιλογή που άφηνε σημαντικά περιθώρια βελτίωσης.

Πέραν της πρώτης εντύπωσης, πάντως, το ΜΚΙΙ φαίνεται ότι έχει και άλλους... άσους να αποκαλύψει. Η απόδοση πολύ χαμηλά, για παράδειγμα, είναι παραδειγματικά καλή, με πολύ σωστό όγκο, έλεγχο και δυνατότητα μεταφοράς των λεπτομερειών, με αποτέλεσμα το τελικό αποτέλεσμα (με τον κατάλληλο δίσκο) να γεμίζει τον χώρο με επιβλητικό τρόπο.
Την ίδια λογική ακολουθούν συνολικά οι χαμηλές συχνότητες, πάντως, όντας γενικώς ισορροπημένες, με έναν ελάχιστα εμφατικό χαρακτήρα (που δεν εκτρέπει την γενική εντύπωση της ουδετερότητας που έχεις στην περιοχή) αλλά υπογραμμίζει την παρουσία της. Τα ρυθμικά μέρη αποδίδονται με δυναμισμό, πολύ καλή ταχύτητα και σε παρασύρουν εύκολα, ενώ το σώμα των μεγάλων εγχόρδων είναι παρόν αλλά δεν καταπιέζει ποτέ. Συνολικά, ως αίσθηση, το 4040 ΜΚΙΙ φάνηκε να κερδίζει το κλασικό LP12 (που, στην συγκεκριμένη έκδοση είναι πλέον... vintage) και να δημιουργεί στον χώρο μια πολύ καλύτερη αίσθηση παρουσίας.
Η μεσαία περιοχή ήταν ένα από τα δυνατά σημεία του πρώτου 4040 και αυτό συνεχίζει να ισχύει και στην περίπτωση της νέας έκδοσης, με την πρόσθετη παρατήρηση ότι η τάση του πρώτου μοντέλου να είναι λίγο “μπροστά” (με βάση τις σημειώσεις της τότε δοκιμής) δεν υφίσταται στην περίπτωση του MKII, το οποίο φάνηκε να προσεγγίζει την περιοχή λιγότερο επιθετικά με το τελικό αποτέλεσμα να είναι ευχάριστο, λεπτομερές, όσο πρέπει φωτεινό και να διατηρεί την ανάλυσή του ακόμη και σε χαράξεις με έντονη ενέργεια στην περιοχή, συγχωρώντας “με τρόπο” κάποιες σκληρές παραγωγές που, εδώ, ακούστηκαν πιο φιλικές. Ο ακροατής έχει μια αίσθηση διαφάνειας, με τις φωνές να αποδίδονται ιδιαίτερα φυσικά και με σταθερό εστιασμό στον χώρο και τα χορωδιακά έργα να είναι επιβλητικά.

Η στερεοφωνική εικόνα είναι ιδιαίτερα σαφής ως προς το πλάτος και ταυτόχρονα έχει μεγάλη έκταση (στον οριζόντιο άξονα) και πολύ καλή σταθερότητα με τις μεμονωμένες πηγές να εστιάζονται με σαφήνεια και την αίσθηση του βάθους να είναι απτή. Γενικώς, φάνηκε ότι το 4040 MKII διαχειρίζεται άψογα την πληροφορία του δίσκου, διαθέτει πολύ καλά μικροδυναμικά και το τελικό αποτέλεσμα είναι φυσικό, με έντονα τα στοιχεία της παρουσίας στον χώρο. Μια καλή χάραξη θα οδηγήσει σε ένα επιβλητικό αποτέλεσμα που δεν θα απογοητεύσει ακόμη και τον λάτρη της ψηφιακής ακρίβειας, μια επίδοση που είναι, ασφαλώς, αξιοσημείωτη για αναλογικό σύστημα (αλλά συνάδει με το γεγονός ότι μιλάμε για την ναυαρχίδα της Perpetuum).
Ψηλά, το σύστημα με το 4040 ΜΚΙΙ στον ρόλο της πηγής, φάνηκε να έχει πολύ καλή έκταση, να είναι διαυγές και ισορροπημένο, αποκλίνοντας, ελάχιστα, προς το μαλακό, σε σχέση με την αναφορά. Ο συνδυασμός TP 92/Cadenza ακούστηκε γρήγορος στα μέτωπα με καλό σώμα και αποσβέσεις και το τελικό αποτέλεσμα δεν είχε το παραμικρό ίχνος τραχύτητας και δεν κούρασε ποτέ. Η απόδοση του αρμονικού πλούτου υποστήριξε την γενική μας εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ουδέτερο σύστημα καθώς χαρακτηρίστηκε από σωστές δόσεις φωτεινότητες (χωρίς καν να προσεγγίσει την έννοια του λαμπρού) και από την απουσία οποιασδήποτε υπερβολής ή τάσης για ευφωνικότητα.

Τελικώς...

... αν και η παρουσίαση συσκευών δεύτερης γενιάς είναι, ενίοτε, απλώς μια καλή ευκαιρία να θυμηθεί η αγορά την πρώτη έκδοση (χωρίς πολλές ή ουσιώδεις αλλαγές), η περίπτωση του PE 4040 MKII είναι, εμφανώς, διαφορετική. H Perpetuum Ebner έκανε αρκετές αλλαγές σε μια σχεδίαση που ήταν -ίσως- over-engineered, χωρίς όμως να κάνει τα πράγματα πιο απλά από όσο θα έπρεπε. Το τελικό αποτέλεσμα την δικαιώνει, καθώς φαίνεται ότι η νέα έκδοση του πλατό διατηρεί τις αξίες που είχαμε ανακαλύψει στην αρχική εκδοχή της και κάνει μερικά βήματα παρακάτω. Η ναυαρχίδα της PE μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει στην κατηγορία των αναλογικών πηγών για απαιτητικούς και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν ανήκετε σε αυτούς, θα πρέπει να την βάλετε στην λίστα σας!