ASR Emitter II Exclusive

Ο Emitter II Exclusive αντικατέστησε τα ενισχυτικά αναφοράς (Melos Line Plus Series/Parasound HCA3500) και ανέλαβε να οδηγήσει τα ATC SCM50 PSL. Ως βασική πηγή χρησιμοποιήθηκε το Teac Esoteric P70/D70. Το αρχικό στήσιμο του ενισχυτή δεν κρύβει κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα, πέρα από το γεγονός ότι όλα τα σασί έχουν μεγάλο βάρος (σχεδόν 50 κιλά για τον ενισχυτή και πάνω από 30 κιλά για κάθε τροφοδοτικό). Στα θετικά, όσον αφορά αυτόν το τομέα, θα πρέπει να καταλογιστεί ότι τα καλώδια σύνδεσης του ενισχυτή με τα τροφοδοτικά είναι σχετικώς εύκαμπτα (με δεδομένη την διατομή τους) και απαιτούν μόνο λίγο προσοχή στην διευθέτησή τους.
Η εταιρία προτείνει μια περίοδο “στρωσίματος” πάνω από 100 ώρες και προθέρμανση περίπου 1 ώρα πριν την πραγματοποίηση κριτικών ακροάσεων όριο το οποίο σεβάστηκα, παρατηρώντας παράλληλα ότι, πράγματι, οι ψύκτρες θερμαίνονται σταδιακά και απαιτούν κάποιο χρόνο για να σταθεροποιηθούν σε μια αρχική θερμοκρασία.

Η είσοδος του Emitter II στο σύστημα έφερε αποτελέσματα κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτα. Παρά το γεγονός ότι αντικατέστησε έναν ισχυρότερο (τουλάχιστον στα χαρτιά) τελικό ενισχυτή, έγινε αμέσως σαφές ότι ο έλεγχος βελτιώθηκε αισθητά και ότι το ηχείο αναφοράς λειτουργούσε με μεγαλύτερη άνεση και αέρα. Πέρα από αυτή την πρώτη εντύπωση, κάτι που επίσης γίνεται σχεδόν αμέσως αντιληπτό ήταν η σαφής και σταθερή στερεοφωνική εικόνα, αρκετά καλύτερη από αυτήν που είχα με τους ενισχυτές αναφοράς. Με τον Emitter ΙΙ στην θέση του ενισχυτή, απόλαυσα με μεγαλύτερη άνεση τις πολύ καλές δυνατότητες της πηγής, δυνατότητες οι οποίες είχαν, επίσης αναδειχθεί και κατά την δοκιμή του εξαιρετικού ζεύγους προ/τελικού της Lamm (L2 και M2.2) για το οποίο είχατε διαβάσει δοκιμή πριν από ένα χρόνο περίπου. Η δυνατότητα αυτή του Emitter II θα πρέπει να αποδοθεί, κατά πάσα πιθανότητα, στο προσεγμένο ρυθμιστικό στάθμης του.
Από πλευράς ισχύος, όπως θα περίμενε κανείς με βάση τις προδιαγραφές, ο Emitter II αποδείχθηκε πραγματικά ανεξάντλητος. Πήρα πολύ υψηλές στάθμες χωρίς την παραμικρή εμφάνιση κόπωσης (από την πλευρά του ενισχυτή) και χωρίς ο ήχο να αποκτά την παραμικρή ένδειξη σκληράδας. Ο ολοκληρωμένος της ASR είναι από τους λίγους ενισχυτές που έφθασαν τα SCM50 στα όριά τους και σίγουρα στα όρια που επιτρέπει η ακουστική του χώρου ακρόασης. Κατά την άποψή μου, επαρκεί για να καλύψει μεγάλους χώρους με αναίσθητα ή/και δύσκολα ηχεία, αποτελώντας έναν από εκείνους τους ενισχυτές που συνδυάζουν δύναμη με καλό ήχο.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του ενισχυτή είναι όχι η ουδετερότητα (αυτό το περιμένεις από μια συσκευή με τέτοιο κόστος, για να μην πω το απαιτείς) αλλά η διατήρησή της σε υψηλές στάθμες: Το ηχητικό αποτέλεσμα που πήρα είχε μια άψογη ισορροπία στο φάσμα, με εξαιρετικό σώμα και έλεγχο χαμηλά και τέλεια έκταση ψηλά η οποία διατηρήθηκε σε ολόκληρο το εύρος της στάθμης που χρησιμοποίησα. Αυτό επιτρέπει την ακρόαση απαιτητικών έργων με μεγάλη δυναμική περιοχή χωρίς να σε αναγκάζει να δρας ως ανθρώπινος κομπρέσορας, επεμβαίνοντας στην στάθμη. Ακούς δυνατά και το χαίρεσαι!

Οι μεγάλες δυνατότητες σε απόδοση δυναμικών οφείλεται, φυσικά, και στον πολύ χαμηλό θόρυβο της συσκευής, κάτι που αποτελεί μια μερική απάντηση στον προβληματισμό μου περί της θωράκισης: Στην πράξη ο θόρυβος δεν είναι ακουστός. Ο ενισχυτής εμφανίστηκε εξαιρετικά ήσυχος, με τις μικρές λεπτομέρειες και τα ήσυχα περάσματα να ξεπηδούν από ένα πραγματικά “μαύρο” φόντο. Ακροάσεις έργων με λίγα όργανα, όπου αυτό που μετράει είναι οι λεπτομέρειες και ο εστιασμός του κάθε οργάνου, ήταν πραγματικά απολαυστικές και οι φίλοι της τζαζ πραγματικά θα λατρέψουν τον Emitter II για τις μεγάλες δυνατότητές του στον τομέα αυτό. Όχι, βεβαίως, ότι υπονοείται εδώ κάποια προτίμηση σε μουσικά είδη και αισθητική προγράμματος. Ο ASR παίζει τα πάντα και είχα την ευκαιρία να απολαύσω μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες όσο και ηλεκτρονική μουσική με όλο το μεγαλείο και τον πλούτο των χαμηλών συχνοτήτων που συχνά χαρακτηρίζει τα αντίστοιχα έργα, ενώ στην περιοχή των υψηλών συχνοτήτων ο ενισχυτής είναι από τους καλύτερους που έχω ακούσει με έκταση και ισορροπία, χωρίς να αποκλίνει προς κάποια πλευρά και διατηρώντας άψογα τόσο την φασματική δομή όσο και τα χρονικά χαρακτηριστικά (αποσβέσεις κλπ) της περιοχής. Τούτων λεχθέντων, τέλος, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη ότι και η μεσαία περιοχή κινείται στα όρια της τελειότητας: Τα χορωδιακά έργα αποδίδονται εντυπωσιακά με την κλίμακα να διατηρείται ακόμη και με μεγάλες ομάδες, ενώ οι σολίστ πραγματικά εμφανίζονται με τις φυσικές τους διαστάσεις μέσα στον χώρο, σα να βρίσκονται απέναντί σου. Στο τέλος, αυτό που σου μένει είναι μια αίσθηση πληρότητας.

Τελικώς...

... βρισκόμαστε σε μια ακόμη απόδειξη ότι ο σωστός συνδυασμός φαντασίας και engineering κάνει θαύματα. Είναι σαφές ότι πίσω από τον Emitter II υπάρχει μια συγκεκριμένη, κατασταλαγμένη και άνευ ορατών συμβιβασμών άποψη περί του τι πρέπει να προσφέρει ένας ενισχυτής. Και η άποψη αυτή οδηγεί σε ένα προϊόν που πραγματικά κάνει αυτό που πρέπει και το κάνει άψογα. Ισχύς, δυνατότητες οδήγησης, πολύ χαμηλός θόρυβος, εξαιρετική εικόνα. Σαφώς πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ενισχυτές που έχουμε ακούσει.