|
| REVIEW |
| C D P L A Y E
R |
| Orpheus
Zero P |
|
|
|
| ENTYΠΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ... |
|
|
| Η λιτότητα στην εμφάνιση του Ζero P δεν
πρέπει να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις ως προς τις
δυνατότητές του: Περιλαμβάνονται τα
πάντα: Single ended και balanced έξοδου αναλογικού
σήματος, καθώς και ψηφιακές έξοδοι S/PDIF (σε δύο εκδόσεις μάλιστα ,
συμβατική RCA και η "σωστή" 75Ω με βύσμα BNC), Toshlink και AES/EBU.
Μία σημαντική παρατήρηση αφορά την σύνδεση του cd player με cd
recorder: Στα χέρια μας, το Zero P αρνήθηκε να μεταφέρει τα τρακς
του υπό αντιγραφή δίσκου στο recorder (ένα CDR-W66 της
επαγγελματικής σειράς της Sony) με αποτέλεσμα η αντιγραφή να γίνεται
σε ένα τρακ, ανεξαρτήτως της εισόδου που χρησιμοποιήθηκε κάθε φορά
(τις δοκιμάσαμε, προφανώς, όλες). Το πρόβλημα ανακαλύφθηκε στο τέλος
της δοκιμής και για τον λόγο αυτό δεν έχουμε μέχρι στιγμής μία
απάντηση από την Orpheus (μόλις υπάρξει θα δημοσιευθεί). Το
πιθανότερο είναι να πρόκειται για ένα φαινόμενο που αφορά την
συγκεκριμένη συσκευή της δοκιμής. Η χρήση της συσκευής είναι
αρχικώς μία ενδιαφέρουσα εμπειρία: Η παρατηρητικοί θα έχουν
ήδη διαπιστώσει ότι το player στερείται των κλασικών
συμβολισμών στα πλήκτρα, γεγονός που απαιτεί μία μεγαλύτερη
εξοικείωση με αυτά. Ωστόσο, είναι θέμα συνήθειας και σε λίγο καιρό
ανακαλύπτεις ότι υπάρχει μία λογική στον σχεδιασμό. Ο κλασικός
-για τις pro συσκευές- ρόμβος μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για
την ρύθμιση κάποιων παραμέτρων της συσκευής
(ανάμεσά τους και η φάση, σε πραγματικό μάλιστα χρόνο) μέσω ενός
μικρού μενού, ενώ η οθόνη είναι καλαίσθητη και ευδιάκριτη από μεγάλη
απόσταση. Το τηλεχειριστήριο είναι από τα
καλύτερα που έχουμε δεί τελευταία (επιτρέπει τον χειρισμό και των
άλλων συσκευών της εταιρίας) και αντιγράφει ακριβώς την λογική
χειρισμών της πρόσοψης. |
 |
 |
| Συνδυασμός top loading με επαγγελματικού
τύπου περίβλημα: Ενδιαφέρουσα ιδέα με εξαιρετική
υλοποίηση. |
Δύο led με ρυθμιζόμενη
φωτεινότητα είναι τοποθετημένα στο εσωτερικό της
υποδοχής του δίσκου για να διευκολύνουν τον
χρήστη. | |
|
|
Το Zero P αντικατέστησε το player
αναφοράς (Sony SCD-XA9000ES) με το υπόλοιπο σύστημα να περιλαμβάνει
τον λαμπάτο προενισχυτή της Melos και τον παθητικό Rotel RHC-10,
τον Parasound ΗCA 3500 ως τελικό ενισχυτή και τα Audio
Spectrum Baby με το υπογούφερ στην θέση των ηχείων. Τα καλώδια
σύνδεσης του player με το υπόλοιπο σύστημα ήταν ένα ζευγάρι Cello
Strings (χρησιμοποιήσαμε τις single ended εξόδους).
To Ζero P
ανήκει χωρίς αμφιβολία στην νέα γενιά players που καταφέρνει
να ισορροπεί με μεγάλη επιδεξιότητα ανάμεσα στην ακρίβεια
και την μουσικότητα χωρίς να αποκλίνει ή να υπερβάλλει προς κάποια
πλευρά. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το εξαιρετικό σώμα χαμηλά,
με τον άψογο έλεγχο και τον αέρα που συναντήσαμε και σε άλλες
κορυφαίες συσκευές (στο Teac Esoteric P70/D70 αλλά και στο Meridian
G08), ο ξεκούραστος συνδυασμός μεσαίας και ανώτερης περιοχής
-ιδιότητα που επιτρέπει την ακρόαση σε εξαιρετικά υψηλές στάθμες
χωρίς κόπωση από την πλευρά του ακροατή- και μία ισορροπημένη,
σταθερή και ιδιαιτέρως σαφής στερεοφωνική εικόνα.
Πιο αναλυτικά,
χαμηλά, το player της Orpheus είναι σε θέση αναπαράγει
ταχύτατα μέτωπα σε συνδυασμό με όγκο που πραγματικά
ενθουσιάζει και καταφέρνει να δημιουργήσει επιβλητική αίσθηση στο
χώρο χωρίς να υπερβάλει (Craig Armstrong/The Space Between Us) μία
ιδιότητα η οποία αποδεικνύεται χρήσιμη σε δίσκους όπου η σύνθεση
τείνει η ίδια προς την υπερβολή: Ακρόαση ηλεκτρονικών έργων όπως το
Seven Letters From Tibet (Tangerine Dream) και 1492 (Vangelis) είναι
ο καλύτερος μάρτυρας αυτής της ιδιότητας του Zero P, ενώ ο
συνδυασμός μουσικής και πρόζας του Dieter Meyer στο Beyond Mirrors
(Yello/Pocket Universe) δημιουργεί μία απόκοσμη -στα όρια του
παραλόγου- αίσθηση όπως άλλωστε είναι μάλλον και η πρόθεση του
συνθέτη. Σε κλασικότερες επιλογές, το player αποδεικνύεται
εξ'ίσου ικανό για τον χειρισμό των χαμηλών: Το εκκλησιαστικό
όργανο διατηρεί τον όγκο και τον εστιασμό του μέσα στον χώρο (Τhe
Power of the Organ/Fidelio-Musicus Hybrid SACD -ένας δίσκος με τον
οποίο θα ασχοληθούμε στο εγγύς μέλλον -έχετε υπομονή...) και το
όρθιο μπάσο την αίσθηση του μεγέθους του και του παλμού του (The Way
We Were-Girl Talk/Three Blind Mice -XRCD). Καθώς το πρόγραμμα
κινείται προς την μεσαία περιοχή του φάσματος, το player
αποδεικνύεται εξαιρετικά ικανό στο να αποδώσει έγχορδα,
πνευστά και φωνές χωρίς να κουράζει καθόλου: Η "συνομιλία"
σαξόφωνου και βιόλας στο In Praise of Dreams (Jan Garbarek, Kim
Kashkashian, ΕCM) αποδίδεται με θαυμάσιο αέρα και άψογη (αν και
ελαφρώς τεχνιτή λόγω μάλλον της ηχογράφησης) θέση στο χώρο, το
ηλεκτρονικό βιολί του Ed Alleyne Johnson στο Ultraviolet χαιδεύει τα
αυτιά και οι φωνές στις Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις της Ελένης Καραίνδρου
ξεπηδούν σχεδόν από το πουθενά παρά την μέτρια παραγωγή. Είναι
ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην περίπτωση του player της Orpheus, το
πέρασμα από την μεσαία περιοχή στις υψηλές συχνότητες (μία σύμβαση
ούτως ή άλλως για τις ανάγκες τις περιγραφής και μόνον) γίνεται
χωρίς να το καταλάβεις: Η ομοιογένεια στην
απόδοση είναι τόσο μεγάλη και η απουσία κάποιων ιδιαίτερων
χαρακτηριστικών υπό την μορφή απόκλισης τόσο θεαματική, που δύσκολα
περιγράφεται. Ας αρκεστεί κανείς στο γεγονός ότι το αποτέλεσμα
δεν είναι μόνο ακριβές αλλά και ευχάριστο (μία
ιδιότητα που αποτελεί από μόνη της χαρακτηριστικό ενός κορυφαίου
player) και ότι η ακρόαση μπορεί να συνεχιστεί επ αόριστον και σε
υψηλότατες στάθμες χωρίς κόπωση (Jazz at The Pawnshop/Proprius,
Κlaus Schulze/Timewind,).
Συνοψίζοντας, αν και ορισμένοι
διαισθητικά και μόνο θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι φλερτάρει
επικίνδυνα -ίσως και λόγω καταγωγής- με μία μηχανιστική αισθητική
από την οποία λείπει η μουσικότητα (κάτι που μερικές φορές
χαρακτηρίζεται ως υπερβολική ακρίβεια), το Zero P καταφέρνει
να είναι ταυτόχρονα ακριβές και μουσικό,
αποδεικνύοντας ότι μία προσεκτική υλοποίηση δεν υπόκειται, τελικώς
σε τέτοιου είδους ψευτοδιλήμματα... |
 |
Ο χρήστης έχει στην διάθεσή του ένα σχετικώς απλό μενού
μέσα από το οποίο μπορεί να ρυθμίσει κάποιες από τις
παραμέτρους της συσκευής, ανάμεσα τους η φάση, η δυνατότητα
επανάληψης και ο φωτισμός της οθόνης και των led που
βρίσκονται στον χώρο του δίσκου. Η οθόνη είναι πολύ
ευκρινής. |
. |
 |
| Το τηλεχειριστήριο είναι από τα καλύτερα
που έχουμε δεί τελευταίως και μπορεί να ελέγξει όλες τις
συσκευές της εταιρίας. Μεταφέρει αυτούσια την λογική
χειρισμών που υπάρχει στην πρόσοψη και είναι αρκετά
βαρύ... |
Χμμμ... Πού είπαμε πώς βρίσκεται το "Play"; Το Zero P
χρησιμοποιεί ένα custom interface που έλκει την καταγωγή του
από τις επαγγελματικές συσκευές. Οχι, ό,τι πιό προφανές,
αλλά το συνηθίζεις πολύ εύκολα. |
|
| |
Τελικώς...
...αν ξεπεράσει
κανείς την πρώτη εντύπωση, της pro- αισθητικής, θα βρεί στο Oprheus
Ζero P την σπάνια -στον συγκεκριμένο χώρο- αρετή της
ισορροπίας: Χωρίς τεχνολογικές υπερβολές αλλά με ουσιώδεις
παρεμβάσεις, ακόμη και σε σημεία που για άλλους είναι ταμπού όπως το
σύστημα ανάγνωσης, και με σημασία στην λεπτομέρεια, όπου αυτή
απαιτείται, (όπως στην επιλογή των υλικών και στο τροφοδοτικό),
αποτελεί μία υψηλού επιπέδου ψηφιακή πηγή, που ανήκει χωρίς
αμφιβολία στο new age του CD Audio. Ακούστε το
οπωσδήποτε. |
|
Δημήτρης
Σταματάκος |
|
| |
|
