Δικτυακός τόπος για τις Τεχνολογίες Audio, Video, HiFi, High End, Home Entertainment
Greek site for Audio Video & Home Entertainment technologies
Tελευταία Ενημερωση/Last Update:  Τρίτη, 10/02/2004

english abstract

Mike Oldfield:
Tubular Bells

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ με τον οποίο παρατίθενται τα περιεχόμενα του συγκεκριμένου δίσκου, και μόνο, πρέπει να γίνεται σαφές (και σίγουρα το 1973 γινόταν σαφές) ότι το Tubular Bells δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Την εποχή εκείνη το να παρουσιάσεις στην αγορά έναν δίσκο με ένα κομμάτι σε κάθε πλευρά ήταν κάπως παρακινδυνευμένο από εμπορικής πλευράς, γι'αυτό άλλωστε το demo του Οldfield, γραμμένο σε ένα B&O τετάρτου της ίντσας, επισκέφθηκε ουκ ολίγες δισκογραφικές εταιρίες πριν καταλήξει στην Virgin με την οποία ο συνθέτης συμφώνησε να χρησιμοποιεί τον χρόνο κατά τον οποίο το στούντιο ήταν ελεύθερο.  Η ηχογράφηση του Tubular Bells ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1972 με τους Simon Heyworth και Τοm Newman στην παραγωγή και ένα 16κάναλο Ampex με ταινία 2 ιντσών στην θέση του recorder.  Oπως καταλαβαίνει, όποιος ακούσει τον δίσκο, οι Σωληνωτές Kαμπάνες υπάρχουν μεν, αλλά εν ανεπαρκεία, καθώς ακούγονται ελάχιστα σε σχέση με το σύνολο των οργάνων που περιέχει ο δίσκος.  Τα Tubular Bells είναι όργανο με ρίζες  στην Νοτιονατολική Ασία όπου για την κατασκευή τους χρησιμοποιείται μπαμπού.  Η ευρωπαική -σύγχρονη- εκδοχή αποτελείται από χαλύβδινους ή χάλκινους σωλήνες διαμέτρου 1.5 ίντσας τους οποίους ο μουσικός χτυπά με δερμάτινο ή πλαστικό σφυρί.  Οι σωλήνες κρέμονται από ένα μεταλλικό πλαίσιο και διατίθεται, επίσης, ένας μηχανισμός σουρντίνας για την απόσβεση της ταλάντωσης. Ο μύθος θέλει τον Oldfield να εμπνέεται το όνομα του δίσκου από την εκφώνηση του Vivian Stanshall "...plus Tubular Bells" στο τέλος της πρώτης πλευράς του δίσκου, στο σημείο όπου περιγράφονται τα όργανα που συμμετείχαν στο πρώτο μέρος.
Με δεδομένο το "εκτός εμπορικών προδιαγραφών" περιεχόμενο του δίσκου δεν είναι περίεργο που η ποιότητα εκτύπωσης ήταν ανέκαθεν επιεικώς μέτρια, και στην ελληνική έκδοση κυριολεκτικά ανεκδιήγητη, παρά το γεγονός ότι ο Heyworth είχε επιμείνει και επιτύχει από την αρχή να χρησιμοποιηθεί βινύλιο που δεν προερχόταν από ανακύκλωση -ακριβώς επειδή ήθελε να ακούγονται οι σωληνωτές καμπάνες σωστά!.  Χρειάστηκαν μερικά remasterings και συλλογές σε CD για να αρχίσουμε να ακούμε το Tubular Bells στην καλύτερη δυνατή ποιότητα, γεγονός που κάνει την κυκλοφορία του περι ου ο λόγος SACD εξόχως ενδιαφέρουσα. 
Ο δίσκος είναι από τους πρώτους που κυκλοφόρησαν για να υποστηρίξουν το νέο φορμά και είναι υβριδικός, περιλαμβάνει δηλαδή και μία εκδοχή 16bit/44.1kHz.  Η αξία του ωστόσο βρίσκεται στην πολυκαναλική εκδοχή DSD.  Το Tubular Bells έχει την δική του πολυκαναλική ιστορία, καθώς απέκτησε μία τετραφωνική μείξη το 1975, την οποία πραγματοποίησε ο Phil Newel με σκοπό να κυκλοφορήσει ο δίσκος, ως μέρος μίας συλλογής με έργα του Oldfield στο σύστημα Quad.  Η τετρακαναλική μείξη είχε μία σειρά απο διαφορές σε σχέση με τον αρχικό δίσκο καθώς χρησιμοποιήθηκαν άλλες καμπάνες (τις αρχικές τις είχε καταστρέψει ο ίδιος ο Oldfield προσπαθώντας να αλλάξει τον ήχο τους και το αποτέλεσμα φαίνεται στο εξώφυλλο του δίσκου...) και ενώ αρχικώς προοριζόταν ως demo επάνω στο οποίο θα εργαζόταν ο συνθέτης, τελικώς εγκρίθηκε ως είχε (η αίσθηση που μας μεταφέρει ο Newel στο ενδιαφέρον κείμενο που περιλαμβάνει ο δίσκος είναι ότι μάλλον ο Oldfield βαριόταν...).  Αυτή η πολυκαναλική εγγραφή αποτέλεσε την βάση του SACD το mastering του οποίου έγινε από τον Heyworth.
Πέρα από τον τεράστιο αριθμό διαφορετικών οργάνων που περιέχει το Tubular Bells με τα ηχοχρώματα που συχνά συγκρούονται δημιουργώνταςτον ιδιαίτερο χαρακτήρα του δίσκου, ο Oldfield χρησιμοποίησε μία σειρά από τεχνικές dubbing και αλλαγών στην ταχύτητα εγγραφής προκειμένου να αλλοιώσει τον ήχο πολλών από αυτά και ιδιαίτερα της κιθάρας που χρησιμοποίησε (μια Fender Telecaster με τρείς μαγνήτες).  Το κομμάτι "Double Speed Guitar" είναι ακριβώς μια ηχογράφηση της κιθάρας σε μισή ταχύτητα που αναπαράχθηκε εν συνεχεία κανονικά.
Η αξία του SACD δεν φαίνεται τόσο στην τονική ισορροπία και την έκταση του δίσκου, χαρακτηριστικά που είναι σχετικώς αδιάφορα με δεδομένες τις συχνά μεγάλες παραμορφώσεις τις οποίες έχουν υποστεί τα όργανα, όσο στην περιγραφή των μελωδικών γραμμών και της πολυοργανικής υφής του έργου.  Το Tubular Bells αποτελεί ένα πολυ καλό δείγμα του πώς μπορούν τα πολλά κανάλια να συμμετέχουν δημιουργικά στην αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής, ανήκοντας σαφώς στο "δημιουργικό" multichannel όπου σε κάθε κανάλι εμφανίζεται με εξαιρετικά επιδέξιο τρόπο μία διαφορετική οργανική ομάδα.  Σίγουρα πρόκειται για τον καλύτερο τρόπο να εορτάσει κανείς τα τριάντα χρόνια από την δημιουργία του συγκεκριμένου δίσκου...

δ.σ.