| ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2006, οπότε και οι πρώτες φωτογραφίες του Endorphin είδαν το φώς
της δημοσιότητας μαζί με τα αντίστοιχα κείμενα, είχα πάρει
μία απόφαση: Οταν θα ερχόταν η στιγμή της δοκιμής θα έκανα
δύο πράγματα. Πρώτον, θα σας άφηνα εντελώς στο σκοτάδι σχετικά με
την ετυμολογία της ονομασίας (δείτε σε μία εγκυκλοπαίδεια το
αντίστοιχο λύμμα αν σας ενδιαφέρει τόσο πολύ), επειδή ήμουν βέβαιος
ότι τα σχετικά λογοπαίγνια θα είχαν εξαντληθεί από άλλους
συναδέλφους και δεύτερον δεν θα άφηνα να με επηρεάσει η φυσική
παρουσία του player. Οσο κι αν οι φωτογραφίες μπορεί να είναι
απατηλές, το πράγμα φαινόταν ξεκάθαρα: Οι άνθρωποι
έδωσαν ρέστα στη σχεδίαση του συγκεκριμένου προιόντος και κατέληξαν
με κάτι που ως φυσική παρουσία θα μείνει αξέχαστο για πολύ
καιρό. Καλό γι' αυτούς και το τμήμα μάρκετιγκ της
εταιρίας, καλό για τους άρρενες χαιφιντελάδες που έχουν στην διάθεσή
τους ένα υψηλής κατηγορίας player που μπορεί να σταθεί δίπλα σε κάθε
designάτο φωτιστικό (και ενίοτε να το ταπεινώσει...), καλό και για
τον φωτογράφο που είχε στην διάθεσή του ένα σοβαρό (-"επιτέλους,
ρε παιδιά..."-) θέμα για να "τραβήξει". Από την άλλη, πάλι, το
θέμα της δοκιμής οφείλει να είναι η λειτουργία και όχι η
εμφάνιση. Οι Ιταλοί έχουν ιδιαιτέρως σοβαρή
παράδοση σε πανέμορφα πράγματα που δεν λειτουργούν και δεν
αναφέρομαι σε στερεοφωνικά εδώ, όποιος είχε παλιά Alfa Romeo
καταλαβαίνει τί εννοώ, εφαρμόζοντας μυστηριώδεις εργονομικές απόψεις
που τελικώς ταλαιπωρούν τον χρήστη παρά τον δικαιώνουν. Μήπως είχαμε
κι εδώ μία παρόμοια περίπτωση; Μήπως η υπομονή, η προσοχή στη
λεπτομέρεια, το μπάτζετ σε τελική ανάλυση, τελείωσε με το
περίβλημα; Για να μην σας κρατώ σε αγωνία η απάντηση είναι
"όχι". Συντηρώντας την πολύ θετική εικόνα που έχει
δημιουργήσει στον κύκλο των audiophiles, η Pathos Αcoustics έφτασε
την υπόθεση του Endorphin μέχρι το τέλος. Το αποτέλεσμα είναι
ένα πακέτο εξαιρετικά ενδιαφέρον και προκλητικό το
οποίο αξίζει να δεί κανείς αναλυτικά. |
