hARt Lab Tune Two

Για τις ανάγκες της δοκιμής, ο Tune Two συνοδεύτηκε από έναν τελικό Tune Three, της εταιρίας ώστε να αξιολογηθούν οι δυνατότητες του προενισχυτή μέσω της εξόδου Direct. Ένα σημαντικό μέρος των ακροάσεων έγιναν με τις δύο συσκευές να λειτουργούν ως ζεύγος, με τον τρόπο αυτό, αλλά, επίσης σημαντικό μέρος των ακροάσεων έγινε με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με τον Tune Two αν αντικαθιστά τον προενισχυτή αναφοράς (Melos Plus Series Line) και να οδηγεί τον τελικό αναφοράς (Parasound HCA3500). Σε όλες τις περιπτώσεις τα ηχεία ήταν τα ATC SCM-50 PSL, ενώ ως πηγές, χρησιμοποιήθηκαν ο συνδυασμός WiiM Pro/Teac Esoteric D70 (σε είσοδο Line) και το Linn Sondek LP12/Ittok/Karma (στην είσοδο Phono). Μέρος των ακροάσεων έγινε, φυσικά, μέσω του streamer και για τον σκοπό αυτό ο προενισχυτής συνδέθηκε ενσύρματα με το οικιακό δίκτυο. Στην περίπτωση αυτή, χρησιμοποιήθηκε το player app της Volumio.
Ο προενισχυτής δεν κρύβει δυσκολίες κατά την αρχική του εγκατάσταση, αρκεί να ρίξεις μια ματιά στο καλογραμμένο εγχειρίδιο χρήσης, ειδικά στο κομμάτι που αφορά στην σύνδεσή του με το Ethernet και την χρήση του WebUI αλλά και σε αυτό των ρυθμίσεων της φωνογραφικής κεφαλής. Οι τελευταίες απαιτούν την χρήση των δύο κρυφών διακοπτών στο κάτω μέρος της συσκευής, αλλά μόλις μάθεις που βρίσκονται αυτοί, δεν υπάρχει καμία δυσκολία.

Η πρώτη εντύπωση που αποκομίζεις ακούγοντας τον Tune Two αφορά στις διαφορές μεταξύ των εξόδων Main και Directed. Αυτές σχετίζονται αρκετά με τον τελικό που συνδέεται στην έξοδο. Συγκριτικά, σε Direct σύνδεση, με τον Tune Three πήρα ήχο πιο κοντά στην αισθητική της hARt όπως τον είχα αξιολογήσει στην σχετική δοκιμή, με ομοιογενή, ευχάριστη αίσθηση ουδετερότητας, πολύ καλά δυναμικά, ελάχιστα στρογγυλεμένες υψηλές συχνότητες (που δεν γίνονται ποτέ ευφωνικές, πάντως), πειθαρχημένη εικόνα με πολύ καλές δυνατότητες περιγραφής, στοιχεία που στην δοκιμή του τελικού είχα αξιολογήσει πολύ θετικά και ως παράγοντες που έδιναν σημεία υπεροχής του hARt σε σχέση με τον τελικό αναφοράς. Όταν ο Tune Two οδήγησε τον Parasound (του οποίου η αντίσταση εισόδου είναι πολύ υψηλότερη από το κατώτερο όριο που δίνει η εταιρία (100kΩ, έναντι 30kΩ, επομένως δεν τίθεται θέμα κακής προσαρμογής) ο ήχος του συστήματος αναφοράς πλησίασε πολύ με αυτόν που έχω συνηθίσει, δείγμα ότι ο προενισχυτής είναι αρκούντως διαφανής και τονικά ουδέτερος, χωρίς υπερβολικό χαρακτήρα. Μέσω της Main σύνδεσης το σύστημα δεν έχασε σημαντικά πράγματα (παρά τις ελαφρώς υποδεέστερες εργαστηριακές επιδόσεις). Με τον Three στην έξοδο οι βασικές αξίες διατηρήθηκαν, ενώ με τον Parasound, υποκειμενικά, πήρα λίγο καλύτερη αίσθηση ταχύτητας και ατάκας. Είναι πιθανόν αυτά τα χαρακτηριστικά να υπάρχουν ούτως ή άλλως στον Tune Two αλλά η ημιαγωγική αρχιτεκτονική του HCA3500 να τα αναδεικνύει καλύτερα.

Πιο αναλυτικά, τώρα, με τον Tune Two στην θέση του προενισχυτή το σύστημα διατήρησε την έκτασή του πολύ χαμηλά, με το τελικό αποτέλεσμα να διακρίνεται για τον όγκο την διαύγεια και τον παλμό του, επιδεικνύοντας μια σχετική αυστηρότητα. Γέμισε άνετα τον χώρο χωρίς ίχνη συμπίεσης και ακούστηκε επιβλητικό όταν το απαίτησε η ηχογράφηση. Ηχογραφήσεις με σοβαρό περιεχόμενο στην περιοχή, ακούστηκαν δυναμικές, με έντονη παρουσία και όσο πρέπει “μεγάλες”. Γενικώς η περιοχή των χαμηλών συχνοτήτων του προενισχυτή φαίνεται να χαρακτηρίζεται από σαφήνεια και μια πολύ καλή αίσθηση της κλίμακας. Τίποτε δεν ακούγεται μικρότερο ή μεγαλύτερο από όσο πρέπει και αυτό συντείνει στην εντύπωση της ακρίβειας που δημιουργεί. Τα ρυθμικά μέρη περιγράφηκαν με καλό όγκο, γεμάτα χωρίς να γίνονται υπερβολικά, καλά ελεγχόμενα με τον ακροατή να αισθάνεται ότι η μουσική ρολλάρει ευχάριστα και αβίαστα.
Η μεσαία περιοχή είναι από τα δυνατά σημεία του προενισχυτή κάτι που μάλλον οφείλεται στο λαμπάτο στάδιο, επειδή στις σημειώσεις της δοκιμής του τελικού βρήκα ακριβώς το ίδιο σχόλιο. Το αποτέλεσμα με τον Tune Two είναι ισορροπημένο, ευχάριστο και φωτεινό, ελάχιστα πίσω, με μια αίσθηση φυσικότητας που συνδυάζεται με καλή διαφάνεια και layering και καλή αίσθηση του αέρα. Δεν θα κουράσει ποτέ, ακόμη και σε υψηλές στάθμες αλλά δεν είναι αδρό, ή ευφωνικό. Ο προενισχυτής συνδυάζει έναν καλά σχεδιασμένο χαρακτήρα με την ακρίβεια που είναι απαραίτητη. Δεν λείπει τίποτα. Οι φωνές αποδόθηκαν με έντονη της αίσθηση της παρουσίας στο χώρο στους σολίστ και πολύ καλή περιγραφή των χορωδιακών ομάδων, με σαφή θέση, περιγραφή της κίνησης και του αέρα. Τα ηχοχρώματα και η άρθρωση αποδίδονται θαυμάσια και, με το κατάλληλο έργο, το σύστημα μπορεί να ακουστεί εντυπωσιακά ρεαλιστικό.
Η απόδοση αυτή συνδυάζεται με μια πολύ καλή στερεοφωνική εικόνα, η οποία είναι σαφώς καθορισμένη, πειθαρχημένη με καλό βάθος και σοβαρές δυνατότητες εστιασμού και περιγραφής της κίνησης των ηχητικών πηγών στο χώρο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ ζωντανό, με αίσθηση παρουσίας, ενίοτε επιβλητικό ειδικά αν έχει γίνει “δουλειά” στο soundscaping της ηχογράφησης.
Ψηλά, τα χρονικά χαρακτηριστικά του προενισχυτή ακούστηκαν επιβλητικά, με άψογη περιγραφή των μετώπων, του σώματος και της απόσβεσης στα κρουστά, καλή αίσθηση της έκτασης και εξαιρετικό αρμονικό πλούτο, με το άκουσμα να είναι ζωντανό, φωτεινό και ευχάριστα θερμό. Εντύπωση προκαλεί η πλήρης απουσία σκληρότητας με τον ακροατή να γίνεται αποδέκτης ενός πολύ ξεκούραστου, άφθονου σε λεπτομέρειες, ακούσματος.

Ο ενισχυτής ακουστικών, κλήθηκε να οδηγήσει τα AKG K712PRO (62Ω). Το πρώτο που θα παρατηρήσεις είναι ο πολύ χαμηλός θόρυβος, ένα στοιχείο που επιτρέπει στην δυναμική αντίθεση της ηχογράφηση να περάσει στα αυτιά του ακροατή. Η έξοδος των ακουστικών οδηγεί άνετα σε... ανεπίτρεπτα υψηλές εντάσεις και φάνηκε πολύ ικανή να αντεπεξέλθει με δύσκολα ακουστικά που έχουν απαιτήσεις (αν και το K712 δεν είναι ένα από αυτά). Στο φάσμα, πήρα ομοιογένεια, πολύ καλό, γεμάτο και ευχάριστο κάτω άκρο, πολύ καλή αίσθηση του παλμού και υψηλές συχνότητες όμοιες με αυτές που απέδωσε ο προενισχυτής και περιγράφονται πιο πάνω. Είναι σαφές ότι ο Tune Two μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ενισχυτής σε ένα σύστημα ακρόασης μέσω ακουστικών υψηλών αξιώσεων.
Ανάλογη εικόνα μου δημιούργησε και ο προενισχυτής phono. Ο θόρυβος ήταν χαμηλός και το συνολικό άκουσμα ήταν δυναμικό με καλή ταχύτητα, σφιχτό, καλά ελεγχόμενο χαμηλό και πολύ σωστά χρονικά χαρακτηριστικά στην περιοχή των υψηλών συχνοτήτων. Το σύστημα διατήρησε την πολύ καλή στερεοφωνική του εικόνα και το τελικό αποτέλεσμα φάνηκε ικανό να συμβαδίσει με χαράξεις υψηλής ποιότητας.
Τέλος, το ψηφιακό μέρος, streamer και DAC, αποδείχθηκαν διαφανή και ουδέτερα ώστε να μην επηρεάσουν τον χαρακτήρα του προενισχυτή συνολικά. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που θα περίμενες από το streaming αρχείων, δηλαδή εξαιρετική λεπτομέρεια και ανάγλυφη εικόνα σε συνδυασμό με τονική ουδετερότητα, επάνω στα οποία υπερτίθεται ο εξαιρετικά διακριτικός λαμπάτος χαρακτήρας του προενισχυτή, ένας πραγματικά εθιστικός συνδυασμός, επιτομή -ίσως-του audiophile ιδεώδους.

Τελικώς...

... η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι “συνέπεια”. Έχοντας ήδη εμπειρία από τον τρόπο που σχεδιάζει η hARt τις συσκευές της, ο Tune Two είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Μια ιδιαίτερη και ταυτόχρονα ισορροπημένη προσέγγιση, εφαρμογή μια συγκεκριμένης άποψης, άριστα υλοποιημένη με προσοχή στην λεπτομέρεια και πλήρης ως προς τις δυνατότητες που περιμένει από τον προενισχυτή του ο σημερινός χρήστης. Μπορώ να “δω” ένα ζευγάρι Tune Two/Tune Three στον χώρο κάθε απαιτητικού ακροατή που αναζητά το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό και είναι πρόθυμος να επενδύσει σε αυτό. Αν η υψηλή πιστότητα έχει μια πλευρά που είναι ένα είδος τέχνης, τότε ο Tune Two είναι, όντως, ένα έργο τέχνης που χαίρεσαι να το βλέπεις, να το αγγίζεις και να το ακούς!