Mytek Manhattan

Για τις ανάγκες της ακουστικής του αξιολόγησης, ο Manhattan αντικατέστησε τον μετατροπέα αναφοράς (Teac Esoteric D70 σε συνδυασμό με το dCS Puccini U-Clock στη θέση του USB/SPDIF converter) και οδήγησε το υπόλοιπο σύστημα το οποίο περιλαμβάνει (κατά τα γνωστά) τον λαμπάτο προενισχυτή Melos Plus Series Line, τον τελικό HCA3500 της Parasound και τα ATC SCM-50 PSL στη θέση των ηχείων. Ως πηγές χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο υπολογιστής (με το foobar2000 ως media player) και streaming μέσω USB 2.0 αλλά, σε ένα μέρος των ακροάσεων) και συμβατικό CD transport (Teac Esoteric P70, μέσω ομοαξονικής S/PDIF ρυθμισμένο σε upsampling 2x).
Το αρχικό στήσιμο της συσκευής και η απαραίτητη εγκατάσταση του λογισμικού για την χρήση μέσω USB δεν έκρυψαν κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Άλλωστε το εγχειρίδιο χρήσης της Mytek είναι καλογραμμένο, σαφές και πλήρες σε ό,τι αφορά τα drivers. H πλοήγηση στο μενού και τις διάφορες ρυθμίσεις που αυτό προσφέρει (και δεν είναι λίγες) είναι επίσης εύκολη και προφανής με τη μεγάλη και ευανάγνωστη οθόνη να διευκολύνει τα πράγματα. Το τηλεχειριστήριο της Apple είναι κομψό και εύχρηστο.

Όπως συμβαίνει σε κάθε δοκιμή που αφορά σε συσκευή με σημαντικές ρυθμίσεις, της διαδικασίας αξιολόγησης προηγήθηκε μια περίοδος πειραματισμού ώστε να προσδιοριστεί το πώς οι ρυθμίσεις αυτές (εν προκειμένω, το upsampling, οι κλίσεις των φίλτρων και η επιλογή ρυθμιστικού στάθμης) επηρεάζουν την ηχητική ταυτότητα της συσκευής. Η αλήθεια είναι ότι οι διαφορές που προκύπτουν είναι μικρές και απαιτείται προσεκτική ακρόαση για τις απομονώσει κανείς, αλλά τελικώς κατέληξα ότι, στη δική μου περίπτωση, το καλύτερο setup ήταν αυτό που περιελάμβανε το upsampler, χρησιμοποιούσε το γρήγορο φίλτρο και το αναλογικό ρυθμιστικό στάθμης. Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, ότι και οι τρεις επιλογές είναι ταυτόσημες με αυτές που είχα προκρίνει και κατά την ακρόαση του 192DSD. Με βάση τα γραφόμενα τότε (και τις σχετικές σημειώσεις) και στις δύο περιπτώσεις με αυτές τις ρυθμίσεις είχα βρει τον ήχο του μετατροπέα πιο φιλικό και ευχάριστο στο αυτί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χρήστης, αφού καταλήξει σε ένα βασικό setup θα πρέπει να παραμείνει ανοιχτός σε πιθανές αλλαγές, ανάλογα με το πρόγραμμα και τις ιδιαιτερότητές του.
Η πρώτη αίσθηση που αποκομίζει κανείς ακούγοντας τον Manhattan είναι οικεία: Ο μεγάλος Mytek ακούγεται όπως περιμένει κανείς από έναν κορυφαίο μετατροπέα d/a δηλαδή, στην πραγματικότητα, είναι απών από την ηχητική υπογραφή του συστήματος. Πράγματι, το τελευταίο με τον Manhattan στην θέση του DAC διατήρησε τις δυνατότητες αναπαραγωγής μικρών λεπτομερειών και μιας εξαιρετικής σαφήνειας εικόνας αλλά βελτιώθηκε στα σημεία, όντας λιγότερο επιθετικό και δημιουργώντας μια εντονότερη αίσθηση πληρότητας σε σχέση με τον μετατροπέα αναφοράς.
Η δυνατότητα δημιουργίας ενός soundstage με τα χαρακτηριστικά της ακρίβειας σε θέση και διαστάσεις ήταν κάτι παραπάνω από προφανής. Η σκηνή ήταν απολύτως συγκεκριμένη, στη “σωστή” απόσταση από τον ακροατή και με πολύ καλό βάθος. Οι μεμονωμένες ηχητικές πηγές είχαν σαφή παρουσία και η περιγραφή της κίνησης από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό. Ο χαμηλός θόρυβος του μετατροπέα παίζει ασφαλώς ρόλο στην πολύ καλή αίσθηση των μικροδυναμικών του προγράμματος και ο ακροατής έχει μια πολύ συγκεκριμένη και λεπτομερή περιγραφή της μείξης, με πολύ καλό χειρισμό των πληροφοριών που βρίσκονται εκτός φάσης και δημιουργούν στιγμιαία μια ιδιόμορφη αίσθηση του χώρου.

Σε ό,τι αφορά την ισορροπία στο φάσμα, ο Manhattan δεν κρύβει εκπλήξεις και ιδιαιτερότητες. Ακούγεται ουδέτερος και πλήρης, ισορροπώντας άψογα μεταξύ ακρίβειας και “μουσικότητας” τείνοντας, πάντως, μάλλον προς την πρώτη παρά προς την δεύτερη. Αυτό σημαίνει ότι συγχωρεί ελάχιστα και δεν υπερθέτει κάποια τεχνητή/προσχεδιασμένη άποψη στο πρόγραμμα, με αποτέλεσμα αν η ηχογράφηση είναι σκληρή, να εισπράττεις ακριβώς αυτή τη σκληρότητα. Είναι λίγα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις εν προκειμένω, με το λογικότερο να επιλέξεις το αργό φίλτρο ή να απενεργοποιήσεις το upsampling. Μια τέτοια επιλογή δεν διορθώνει, φυσικά, το πρόβλημα ενός δίσκου ή ενός κομματιού αλλά παρατήρησα ότι κάνει τον μετατροπέα να ακούγεται λίγο πιο αργός, “στρογγυλός” και ασαφής (στην εικόνα) κάτι που ίσως αποδειχθεί μια θετική συμπεριφορά, υπό προϋποθέσεις.
Στην περιοχή των χαμηλών συχνοτήτων, ο Manhattan φάνηκε να διαθέτει πολύ καλή έκταση και ταχύτητα, ακούστηκε επιβλητικός χωρίς δείγματα έμφασης της περιοχής, με σωστή ισορροπία όγκου και ελέγχου. Τα όργανα της περιοχής περιγράφονται στη σωστή κλίμακα με παλμό και σοβαρή παρουσία στον χώρο, η μεγάλη ορχήστρα είναι παρούσα και σαφής και τα ρυθμικά μέρη γρήγορα και γεμάτα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο ακροατής να παραμένει ικανοποιημένος και ταυτόχρονα ξεκούραστος ακόμη και σε υψηλές στάθμες.
Η μεσαία περιοχή αποδόθηκε με εξαιρετική αίσθηση ισορροπίας και λεπτομέρειας χωρίς να καταπιέζει αλλά, παράλληλα, χωρίς να τοποθετεί τον ακροατή μακρυά από την υποθετική σκηνή προς όφελος μιας ατμοσφαιρικής αλλά λιγότερο ακριβούς περιγραφής. Οι σολίστ είναι παρόντες στον χώρο, με πολύ καλή περιγραφή των ιδιαιτεροτήτων της άρθρωσης και των ηχοχρωμάτων και τα χορωδιακά έργα αποδόθηκαν επιβλητικά με πολύ καλή κίνηση και αίσθηση του βάθους και του χώρου.
Η περιοχή των υψηλών συχνοτήτων αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο δυνατά σημεία του Manhattan. Ο ακροατής έχει την αίσθηση της έκτασης και της εξαιρετικής ταχύτητας, με πολύ καλή απόδοση του σώματος και της απόσβεσης, αρμονικό πλούτο και ιδανική φωτεινότητα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι με καλές ηχογραφήσεις υψηλής ανάλυσης κάθε ίχνος ψηφιακής σκληρότητας (που μπορεί να υπάρξει με την συμβατική ανάλυση σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις) απλώς δεν υφίσταται. Ο μετατροπέας εξαφανίζεται από το προσκήνιο το οποίο παραχωρείται στην πληροφορία (και το υπόλοιπο σύστημα, επομένως καλόν είναι να προσέξει κανείς με τι θα τον συνδυάσει!).

Ένα μέρος των ακροάσεων αφιερώθηκε στους δύο άλλους ρυθμούς λειτουργίας του Manhattan, δηλαδή στον ρόλο του ως ενισχυτή ακουστικών και ως αναλογικού/συμβατικού προενισχυτή.
Στην πρώτη περίπτωση, κλήθηκε να οδηγήσει τα Grado RS2 με πολύ καλά αποτελέσματα, τόσο σε θέματα στάθμης (κανένα πρόβλημα, όπως θα περίμενε κανείς, άλλωστε) όσο και σε θέματα ομοιογένειας και ισορροπίας. Ο ενισχυτής ακουστικών του Manhattan φαίνεται να έχει εξαιρετικά χαμηλό θόρυβο, να είναι ταχύτατος και παράλληλα ιδιαίτερα ισορροπημένος στο φάσμα, καθώς το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό, ξεκούραστο και λεπτομερές. Με δεδομένες τις pro- καταβολές της Mytek δεν θα με δυσαρεστούσε και ένας αλγόριθμος crossfeed που θα βελτίωνε την εικόνα και θα έκανε την ακρόαση ακόμη πιο ευχάριστη.
Σε θέση προενισχυτή (με πηγή το ζεύγος Teac Esoteric P70/D70 και απευθείας σύνδεση στον τελικό ενισχυτή), το αποτέλεσμα ήταν σαφώς καλύτερο σε σχέση με αυτό που παίρνω με τον προενισχυτή αναφοράς, κυρίως σε θέματα θορύβου/δυναμικής περιοχής και στερεοφωνικής εικόνας. Το σύστημα με τον Manhattan στη θέση αυτή έχασε λίγο από τον χαρακτήρα του (τον οποίο έχω συνηθίσει, ασφαλώς, όλα αυτά τα χρόνια), αλλά κέρδισε σε δύναμη περιγραφής, παρουσία στο χώρο και δυναμισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συσκευή της Mytek μπορεί να χρησιμοποιηθεί άνετα στην θέση αυτή, αν ο αριθμός των εισόδων κρίνεται επαρκής.

Τελικώς...

... η αναμονή άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Η Mytek βασιζόμενη σε μια πολύ επιτυχημένη συσκευή (τον 192DSD) έπαιξε άψογα το παιχνίδι της βελτίωσης στα σημεία χωρίς να χάσει τον έλεγχο και να καταλήξει σε εξεζητημένες και υπερβολικές λύσεις. Το αποτέλεσμα είναι μια συσκευή πλήρης δυνατοτήτων, πιο φιλική στον χρήστη από τον επαγγελματικής λογικής πρόγονό της, με εξαιρετική ηχητική απόδοση και ενδιαφέρουσα εμφάνιση. Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις αυτής της χρονιάς και έναν από τους καλύτερους DAC συμβατικής αρχιτεκτονικής που μπορεί να βρει κανείς στην αγορά!